Με τα πάντα φτιάχνεις… ορθοστάτη!

 

Ένα πεταμένο παιδικό ποδηλατάκι, ένα αμορτισέρ από Audi Q7, και ένα κουτί καφέ μπορούν να γεμίσουν το σαλόνι σας…

Δεν δροσίζουν… φωτίζουν!

Δεν είναι τίποτα παραπάνω από παλιές βρύσες…

Από το πηγάδι στο τραπέζι μας (μετά από 9.125 ημέρες)

Την είδα σε ένα παλιατζίδικο… Μία μαντεμένια βρύση «σύγχρονου» για την εποχή εκείνη πηγαδιού!

Δεν έδειξα πόσο πολύ μου άρεσε αλλά όλο και την τριγύριζα… Τελικά ρώτησα τον παλιατζή πόσο θα μου την πουλούσε… Δεν παρέλειψα βέβαια να του πω ότι έλειπε το έμβολο από πάνω, αφού πρώτα είχα κάνει άνω κάτω το παλιατζίδικο μπας και το βρω!

Τελικά ο κύριος Λεφθέρης (ναι! έτσι ήθελε να τον φωνάζουν) μου την πούλησε για ένα αστείο ποσό, αφού πρώτα μου είχε «φορτώσει» και ότι άλλο ήθελε να… ξεφορτωθεί!

Ένα ναυάγιο παίρνει ζωή…

Πριν από δυόμιση περίπου χρόνια στα ανοιχτά της παραλίας του Αγίου Νικολάου στην Ανάβυσσο, μία τράτα τσακίστηκε στα βράχια… Από τότε και κατά καιρούς η θάλασσα ξέβραζε κομμάτια της στην παραλία.

Λίγους μήνες μετά το ναυάγιο -λόγω του νοτιά- ένα μεγάλο κομμάτι της τράτας ξεβράστηκε και αυτό στην παραλία. Και δεν έχασα την ευκαιρία! Ήταν ένα αρκετά μεγάλο και βαρύ κομμάτι της τιμονιέρας.

Βρεγμένο, αλλά όχι σάπιο, ασήκωτο πια γιατί από τις τρύπες είχαν μπει άμμος και φύκια, με βίδες σκουριασμένες και στραβωμένες, όμως δεν ξέρω… λες και κάποια φωνή μου έλεγε «πάρτο και δώσε του ζωή…»

Αντί να μας δροσίζει, μας φωτίζει… Τόσο απλά!

Πριν από λίγους μήνες ήρθε στα χέρια μου μέσω ενός καλού φίλου εάν ρολόι της… ΟΥΛΕΝ! (οι «παλιοί ξέρουν ποια είναι η ΟΥΛΕΝ… για τους νεώτερους είναι η γνωστή σε όλους ΕΥΔΑΠ)…

Όπως έμαθα το ρολόι αυτό (ξέρετε, ο μετρητής που βρίσκεται στις τρύπες έξω από τα σπίτια μας με το σιδερένιο καπάκι) ήρθε πριν από 30 περίπου χρόνια από τη Θήβα και έμεινε στον κήπο του φίλου μου του Γιώργου για αυτές τις 3 δεκαετίες…

Μου το έδωσε λέγοντας μου: «Αυτό εσύ κάτι θα βρεις να το κάνεις…»! Όταν το είδα ενθουσιάστηκα… Ήταν τόσο διαβρωμένο από τα χρόνια που πραγματικά δεν ήξερα από τι υλικό ήταν, ενώ κατά βάθος ήλπιζα να είναι από το μέταλλο που «θαυμάζω»…

Έτσι έγινε η αρχή στον «κόσμο των σκουπιδιών»….

Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε… Βρέθηκε στα χέρια μου αυτή η εξωλέμβιος μηχανή που βλέπετε!

Την αγόρασα για μία μπουκιά ψωμί (στην κυριολεξία) με σκοπό να την κάνω να δουλέψει, κάτι που τελικά αποδείχθηκε αδύνατον…

Όταν άρχισα να την περιεργάζομαι κατάλαβα τι είχα στα χέρια μου: Την τελευταία εξωλέμβια μηχανή που είχε κατασκευάσει η (γνωστή για τις μοτοσυκλέτες της) BSA κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’30 ή του ’40!