Ο «μετανάστης» από τη Λιέγη, που έγινε φωτιστικό δαπέδου! – Κάνε «χρήσιμο» ό,τι έγινε… άχρηστο για τους άλλους!

Κάπου εκεί στο 1986 αυτό το «πράμα», ήρθε από ένα παλαιοπωλείο της Λιέγης… Ήταν ένας αργαλειός ή κάτι τέτοιο!

Δεν το έφερα εγώ! Το έφερε μια αγαπημένη μου φίλη και όπως έμαθα, (πολύ αργότερα) το έχωσε στην αποθήκη και το… ξέχασε! Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και κάποια στιγμή που κατεβήκαμε στην αποθήκη της, το είδα!

Ενθουσιάστηκα! Αφενός γιατί δεν είχα δει ποτέ κάτι τέτοιο και αφετέρου γιατί όσο και αν ψάχνω (ακόμα και σήμερα) δεν έχω βρει ούτε μία φωτογραφία, ούτε ένα manual!

Πέρασαν ακόμα μερικά χρόνια και μια μέρα μου λέει (η φίλη μου) «πάμε στην αποθήκη», όπου μόλις μπήκαμε αυτό το «πράμα» ήταν… πρώτη μούρη!

«Πάρτο» μου λέει, «στο κάνω δώρο»! Τρελάθηκα… σα να δίνεις για πρώτη φορά σοκολάτα ΙΟΝ σε παιδάκι! Δεν ήξερα τι να πω…

Και από εκείνο το βράδυ (πολλά πολλά χρόνια πριν), το «πράμα» και εγώ, γίναμε φίλοι…

Όποτε έβρισκα ευκαιρία τα… λέγαμε με το «πράμα! Το κοίταζα από δω, το κοίταζα από κει, προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα το κάνω, πως θα το λύσω πως θα το ξαναδέσω! Τέτοια ωραία…

Και τα χρόνια περνούσαν, ώσπου ήρθε η καραντίνα (πολύ την ευχαριστώ) και αποφάσισα ότι θα το κάνω φωτιστικό δαπέδου!

Και κάπως έτσι ξεκίνησε μία περιπέτεια δυο εβδομάδων…

Πρώτα μπήκε αντισκωρικό σε όλες τις βίδες (επί δύο μέρες σε τακτά χρονικά διαστήματα)…
Μετά φωτογραφήθηκε η κάθε του λεπτομέρεια
Και μετά ξεκίνησε το λύσιμο!
Το κάθε κομμάτι του, στον πάγκο και κομμάτι κομμάτι ξεκίνησε η συντήρηση!

Εδώ πρέπει να πω ότι λάτρεψα ένα εργαλείο, που έκανε τη μεγαλύτερη και το 50% της συντήρησης και ακούει στο όνομα Dremel… (Μαγεία! Αυτό το τόσο δα πραματάκι κάνει τα πάντα)…

Δεν επιδιόρθωσα ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Οι βίδες είναι ακριβώς οι ίδιες (απλά τρίφτηκαν πολύ προσεκτικά) τα ξύλα απλά λουστραρίστηκαν αφού τα έτριψα πολύ λίγο (για να μην εξαφανιστούν τα σημάδια του χρόνου και περάστηκαν με λούστρο άχρωμο και ματ…

Το πρόβλημα ήταν πως θα γίνει το φωτιστικό…

Τελικά μετά από μια εβδομάδα «ασκήσεων επί χάρτου», αποφάσισα ότι θα προσάρμοζα ένα μπράτσο μεταλλικό τετράγωνο, βαμμένο στο χρώμα του ξύλου, σε ένα από τα ξύλα που κρατούσαν τη ρόδα του αργαλειού με κρυφό καλώδιο.

Νέο πρόβλημα: Πως θα περνούσε το καλώδιο κάτω από το «πράμα» για να μην φαίνεται; Λύση: Τρυπήθηκε λοιπόν η βάση με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάει βίδα και καλώδιο χωρίς να φαίνεται τίποτα από τα δύο (ε, δε θα σου πω πως, μην τα αποκαλύψω και όλα) και τρυπήθηκε το σίδερο, εσωτερικά και εξωτερικά ώστε να μην είναι εμφανείς οι βίδες στήριξης!

Η συναρμολόγηση έγινε ακριβώς με τον αντίθετο «δρόμο» από την αποσυναρμολόγηση!